Πινγκ Πονγκ: Το τένις στο… τραπέζι
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Το έχουμε δει στους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσα από τις αναμετρήσεις του «δικού μας» Καλλίνικου Κρεάνκα, έχουμε θαυμάσει την ταχύτητα με την οποία παίζεται από τους ασιάτες εξπέρ και, όσοι υπηρέτησαν την πατρίδα, κατά πάσα πιθανότητα δοκίμασαν την τύχη τους και «κόλλησαν». Το ping pong ή επιτραπέζια αντισφαίριση ελληνιστί, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μπορεί να μην απολαμβάνει την φήμη και τις… δάφνες αθλημάτων όπως το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο, όμως είναι το ίδιο εθιστικό με αυτά, μπορεί κάλλιστα να παιχτεί κατ’ οίκον και προσφέρει ίσο βαθμό διασκέδασης σε αρχάριους και προχωρημένους.
«Επιτραπέζια» ιστορία
Το ping pong «γεννήθηκε» στην Μεγάλη Βρετανία περίπου το 1880, όταν και παιζόταν από ανθρώπους της ανώτερης τάξης μετά από το δείπνο. Μια σειρά από βιβλία τοποθετούνταν στην μέση ενός τραπεζιού αντί για φιλέ, άλλα δύο βιβλία έπαιρναν την θέση των σημερινών ρακετών, ενώ για μπαλάκι χρησιμοποιούσαν εκείνο του γκολφ. Οι πρώτες ρακέτες που παρασκευάστηκαν ήταν από κομμάτια δέρματος τεντωμένα σε ένα ξύλινο πλαίσιο, ενώ ο ήχος που έκανε το μπαλάκι όταν χτυπούσε σε αυτές, ήταν εκείνος που έδωσε και στο παιχνίδι την σημερινή του ονομασία “ping – pong”. Η ονομασία αυτή κατοχυρώθηκε το 1901 από τον κατασκευαστή παιχνιδιών J. Jaques & Son, ενώ άλλοι κατασκευαστές χρησιμοποιούσαν τον όρο “table tennis”. Το άθλημα διαδόθηκε πολύ γρήγορα και το 1902 διοργανώθηκε το πρώτο ανεπίσημο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Το 1921 ιδρύθηκε η Βρετανική Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης και ακολούθησε το 1926 η δημιουργία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης. Το πρώτο επίσημο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης φιλοξενήθηκε στο Λονδίνο το 1926, ενώ η Ελληνική Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης ιδρύθηκε το 1956. Το ping pong συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά στο Ολυμπιακό πρόγραμμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ.
Οι βασικοί κανόνες
Οι κανονισμοί του ping pong μοιάζουν αρκετά με αυτούς του τένις, όμως το βάρος της μπάλας, η μικρή περιοχή του τραπεζιού και ο περιορισμένος χρόνος που έχει ο παίκτης για να αντιδράσει, το καθιστούν αρκετά διαφορετικό. Ένα σετ κερδίζεται όταν ο παίκτης φτάσει πρώτος τους έντεκα πόντους (εκτός και αν το σκορ γίνει 10-10 οπότε θα πρέπει να έχει διαφορά δύο πόντων για να «πάρει» το σετ), ενώ ο αγώνας τελειώνει στα τρία ή πέντε νικηφόρα σετ. Η σειρά των σερβίς αλλάζει ανά δύο πόντους και μέχρι ο παίκτης να κερδίσει το σετ. Στο τέλος του σετ οι παίκτες αλλάζουν πλευρές και ο παίκτης που σέρβιρε πρώτος στο προηγούμενο σετ, αποκρούει πρώτος. Οι παραπάνω κανόνες νίκης και σειράς σερβίς μπορούν να μεταβληθούν σε «παρεΐστικα» παιχνίδια, ανάλογα με το τι θα συμφωνήσουν οι παίκτες μεταξύ τους. Το μπαλάκι κατά την διάρκεια του σερβίς θα πρέπει να χτυπήσει τόσο στην πλευρά του παίκτη όσο και του αντιπάλου του για να θεωρηθεί έγκυρο, ενώ αν το μπαλάκι αγγίξει φιλέ τότε θα πρέπει να γίνει επανάληψη. Μια επιτυχημένη απόκρουση γίνεται όταν ο παίκτης χτυπήσει το μπαλάκι αφού αυτό έχει αναπηδήσει μια φορά στην πλευρά του, ώστε να επιστρέψει στο «γήπεδο» του αντιπάλου. Στην απόκρουση, το μπαλάκι επιτρέπεται να χτυπήσει στο φιλέ, αρκεί βέβαια να περάσει από την πλευρά του αντιπάλου. Ο παίκτης χάνει πόντο και αντίστοιχα ο αντίπαλος κερδίζει έναν όταν αποτύχει στο σερβίς, όταν αποτύχει να επιστρέψει το μπαλάκι στον αντίπαλο, όταν χτυπήσει το μπαλάκι πριν αυτό αναπηδήσει στην πλευρά του, και αν το μπαλάκι χτυπήσει δύο φορές στην πλευρά του.
Πηγή: www.in2life.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου